«ἦταν μεγάλος καὶ ἀνεπανάληπτος Πρωτοψάλτης, ἐξέχουσα μουσικὴ ἰδιοφυΐα, Ἄρχοντας στὴν ψαλτική του, στὴν κομψότητά του, στοὺς τρόπους του, στὴ ζωή του· ὅτι ὁ ἐρχομός του στὴν Ἑλλάδα ἦταν μία ἰδιαίτερη εὐεργεσία, διότι μὲ τὴν ἀπαράμιλλη γλυκύτητα τῆς φωνῆς του, τὴν τεχνικὴ δεξιότητα, τὴν καταπληκτικὴ ἀκρίβεια καὶ ἀπόδοση τῶν διαστημάτων καὶ τῶν λεπτῶν ἠχοχρωμάτων, μὲ τὸν σεβασμὸ στὴν Πατριαρχικὴ Παράδοση ὅσον ἀφορᾶ στὸ Τυπικὸ καὶ στὰ καθιερωμένα ψαλτικὰ στὴ λατρεία τῶν παλαιῶν μεγάλων Διδασκάλων, ἔφερε ἕνα ἄλλο ἀέρα, ποὺ φύσηξε καὶ ἀναζωογόνησε τὰ ψαλτικὰ πράγματα στὴν πολύμορφη ἀπὸ ἄποψη Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς Ἀττική».
Ἀπὸ τὸν ἐπικήδειο λόγο τοῦ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Γρηγορίου Στάθη στὴν κηδεία τοῦ Θρασυβούλου Στανίτσα (Αὔγουστος 1987)